cələ

is. At quyruğu qılından ilmək şəklində düzəldilən tələ; duzaq. Hər səhər malların altını təmizləyib, su və yemlərini verdikdən sonra mən həyətimizdəki peyinlikdə cələ qurardım. M. İ.. // Məc. mənada. <Ağa:> Gözəl bir arvad da olsa, başı əziləsi bir ilandır. Az-az kişi onun cələsindən çıxa bilər. S. R..

◊ Cələ qurmaq məc. – birinə qarşı hiylə qurmaq, tor qurmaq, tələ qurmaq. Cələyə salmaq – tora salmaq. Üç nəfər mərd, sahibi- iman; Üçü bir yerdə etdilər peyman; İstəyib salsın özgəsin cələyə; Düşdülər özləri haman tələyə. Ə. Q..